ปริจเฉทที่ ๙ กัมมัฏฐานสังคหวิภาค
หน้าที่
: 1 2
3 4 5 6 7
8 9 10 11 12
13 14 15 16 17
18 19 20 21 22
23 24 25
26 27 28 29 30 31 32
33 34 35 36 37 38 39
40 41 42 43 44 45 46
47 48 49 50
51 52 53 54 55 56 57
58 59 60 61 62 63 64
65 66 67 68 69 70 71
72 73 74 75
76 77 78 79 80 81
82 83 84 85 86 87 88 89
90 91 92 93 94 95 96 97 98 99 100
101 102 103 104 105 106 107 108
109 110 111 112 113 114
115
116
117
118
119
120
121
122
123
124
125
126
ค้นหาหัวข้อธรรม
๒.
ทิพพโสตญาณ
คือ หูทิพย์
ที่สามารถได้ยินเสียงที่ไกลมาก
หรือเสียงที่เบาที่สุดได้
ซึ่งตามปกติแล้ว
หูอย่างธรรมดาสามัญไม่สามารถที่จะได้ยินเสียงเช่นนั้นได้เลย
หูทิพย์จำแนกได้เป็น
๒ จำพวก คือ
เป็นทิพย์โดยกำเนิดด้วยอำนาจของสุจริตกรรม
เช่น เป็นเทวดา เป็นพรหม
นั้นเป็นผู้ที่มีหูทิพย์
ได้ยินเสียงที่ไกลมากนั้นได้นี่พวกหนึ่ง
อีกพวกหนึ่งเป็นทิพย์ด้วยอำนาจแห่งภาวนาที่กำลังกล่าวถึงอยู่นี้
วิธีบำเพ็ญให้เกิดทิพพโสตญาณนี้
ชั้นต้นให้นึกถึงเสียงที่ไกล ๆ
หยาบ ๆ เช่น เสียงฆ้อง กลอง ระฆัง
เหล่านี้เป็นต้นก่อน
ต่อไปก็ให้ใส่ใจในเสียงทั้งที่หยาบและที่ละเอียด
ไกลมากขึ้น
ละเอียดยิ่งขึ้นทุกที
จนทิพพโสตเกิดขึ้นทางมโนทวาร
คือได้ยินเสียงนั้นทางใจชัดเจน
เหมือนหนึ่งว่าได้ยินกับหู
ได้ยินทั้งเสียงที่ใกล้
เสียงที่เบาจนกระซิบ
เสียงที่ไกล ทั้งเสียงธรรมดา
และเสียงทิพย์ทุกอย่างที่ปรารถนาจะได้ยิน
จัดทำโดย มูลนิธิอภิธรรมมูลนิธิ
